Vooruit kijken
Toen Rembrandt op zijn 63e onverwacht overleed, vond men op zijn ezel een schilderij dat nog niet af was. Het vestigde de aandacht op de emoties van Simeon toen hij het kindje Jezus in de armen hield, nadat deze op de veertigste dag na zijn geboorte naar de tempel in Jeruzalem gebracht was. De achtergrond en allerlei details waren nog niet af. Er zijn kunstexperts die geloven dat Rembrandt wist dat zijn einde naderde, en dat hij er (net als Simeon) klaar voor was om ‘in vrede heen te gaan’ (Luc. 2:29).
Een beter uitzicht
Als kind klom ik graag in bomen. Hoe hoger ik kwam, hoe beter het uitzicht was. Om beter te kunnen zien, klom ik soms verder op een tak totdat ik hem onder mijn gewicht voelde doorbuigen. Zoals je kunt verwachten klim ik tegenwoordig weinig meer in bomen. Het is niet veilig meer, en zou nogal afbreuk doen aan mijn waardigheid.
Het uitzicht vanaf een berg
In het dal waarin wij wonen in Idaho kan het ’s winters erg koud zijn. Wolken en mist hangen laag tussen de bergen en bedekken de grond, waardoor de ijskoude lucht onder de warmere lagen erboven vast blijft zitten. Maar je kunt ook omhoog, het dal uit klimmen. Niet ver van ons huis ligt een weg die zich langs de Shafer Butte omhoog slingert, een berg van ruim 2200 meter hoog die boven ons dal uitsteekt. Na een paar minuten rijden kom je boven de mist uit, waar de zon schijnt en het een stuk warmer is. Bovengekomen kijk je neer op de wolken die onderin het dal liggen. Dan zie je alles vanuit een heel ander perspectief.
Vier manieren om te kijken
Joan worstelde met verschillende moeilijke vragen rond haar kinderen toen ze net voor het begin van de dienst op de kerkbank neerplofte. Ze voelde zich doodmoe en wilde het liefst haar ‘ontslag’ als moeder nemen. Maar toen begon de spreker van die ochtend bemoedigende woorden te spreken voor iedereen die het gevoel had het liefst op te willen geven. Die ochtend hoorde Joan vier gedachten die haar hielpen om vol te houden:
De stem van het geloof
Het nieuws kwam als een enorme schok. Meteen kwamen de tranen die ze niet kon tegenhouden. Vragen spookten door haar hoofd en de angst dreigde haar te veel te worden. Tot dan toe had haar leven op rolletjes gelopen, maar nu was dat plotseling wreed verstoord en zou het nooit meer het zelfde zijn.
Alleen zijn en dienen
De komiek Fred Allen heeft eens gezegd: ‘Een beroemdheid is iemand die er zijn hele leven hard voor werkt om bekend te worden, en die daarna een zonnebril draagt om maar niet herkend te worden.’ Niet alleen gaat roem vaak ten koste van de privacy, maar ook brengt het nog al eens een onophoudelijke, koortsachtige stroom van aandacht met zich mee.
Deuren openen
Charlie Sifford is een grote naam in de Amerikaanse sportwereld. Hij was de eerste Afro-Amerikaanse golfspeler die lid werd van de Professional Golfers Association Tour, een sportorganisatie waarvan het reglement tot 1961 een clausule kende die regelde dat ‘alleen blanken’ lid konden worden. Ondanks de rassenongelijkheid en het bijbehorende getreiter wist Sifford het hoogste niveau in zijn sport te bereiken. Hij won toernooien en was in 2004 de eerste Afro-Amerikaanse golfer in die een plek in de World Golf Hall of Fame veroverde.
Op het hart geschreven
In mijn omgeving wemelt het van de godsdienstige opschriften en namen. Op bordjes, op muren, op voertuigen en zelfs in sommige bedrijfsnamen. ‘Door de genade van God,’ zo luidt het op een minibusje. ‘De boekwinkel van Gods genade en gunst,’ zo heet een winkel. Laatst zag ik er een op een Mercedes Benz waar ik wel om moest glimlachen: ‘Niet aanraken—Hier waken engelen!’
De keuze van een weduwe
Toen een goede vriendin van ons door een hartaanval plotseling haar man verloor, leefden we erg met haar mee. Als counselor was ze vele anderen tot troost geweest. En nu, na veertig jaar huwelijk, zag ze op tegen het idee om aan het eind van elke dag in een leeg huis thuis te komen.
Hoe gemakkelijk het is om ondankbaar te zijn
Zwip, zwap. Zwip, zwap.
IJsbloemen
Als vijftienjarige werd Wilson Bentley bijzonder geboeid door de complexe pracht van sneeuwvlokken. Gefascineerd bekeek hij ze door een oude microscoop die hij van zijn moeder gekregen had en maakte honderden tekeningen van hun opvallende ontwerpen, maar ze smolten te snel om alle details goed te kunnen vangen. Een jaar of wat later (het was toen 1885) kreeg hij een idee. Hij maakte een balgcamera aan de microscoop vast en na vele pogingen lukte het hem om zijn eerste foto van een sneeuwvlok te maken. Daarna zou Bentley nog zo’n 5000 sneeuwvlokken op de foto zetten, waarvan elk een eigen, unieke vorm had. Hij omschreef ze als ‘kleine wondertjes van schoonheid’ en ‘ijsbloemen’.
Onverwerkte kennis
In een boek over taal dat hij schreef merkte de Britse diplomaat Lancelot Oliphant (1881-1965) op dat studenten vaak bij een toets de juiste antwoorden geven, maar dat ze vergeten om die lessen ook in praktijk te brengen. ‘Dergelijke kennis die onverwerkt blijft, heeft weinig nut,’ stelde Oliphant.
