Met zorg gemaakt
In een YouTube-filmpje vertelt Alan Glustoff, een kaasboer, over het proces om kaas oud te laten worden, waardoor de textuur en de smaak van kaas beter worden. Voordat de kaas naar de markt gebracht wordt, ligt een blok kaas tussen de zes en de twaalf maanden op een plank in een ondergrondse ruimte. In die vochtige omgeving wordt de kaas zorgvuldig verzorgd. ‘We doen ons best om de omgeving optimaal te maken (. . .) om het beste uit de kaas te halen,’ legt Glustoff uit.
Gevaarlijke materialen
Het geluid van de sirene werd steeds harder toen een voertuig voor noodhulp langs mijn auto scheurde. Zijn flitslichten schenen door mijn voorruit heen en ik zag de woorden ‘gevaarlijke materialen’ op zijn zijkant staan. Later hoorde ik dat hij op weg was naar een laboratorium waar een grote tank met zwavelzuur was gaan lekken. De noodhulpverleners moesten het lek zo snel mogelijk dichten, want het goedje vreet alles weg waarmee het in aanraking komt.
Een oprecht ‘dank u wel’
Ter voorbereiding op het eerste sollicitatiegesprek van onze zoon Xavier, gaf mijn man Alan hem een stapeltje bedankkaarten die hij kon versturen na de gesprekken met zijn toekomstige werkgevers. Toen deed hij of hij een personeelsmedewerker was en gebruikte hij zijn vele jaren ervaring als manager om Xavier vragen te stellen. Na dit rollenspel deed Xavier zijn cv in een map en glimlachte toen Alan hem aan de bedankkaartjes herinnerde. ‘Ik weet het,’ zei hij. ‘Met een oprecht bedankje onderscheid ik me van de andere kandidaten.’
Gulzig graaien
Er is een oud verhaal genaamd ‘De jongen en de hazelnoten’. Daarin steekt een knaap zijn hand in een pot vol noten en grijpt een flinke handvol beet. Maar zijn hand zit zo vol dat hij in de pot blijft vastzitten. Hij is niet bereid ook maar iets van zijn schat los te laten, en de jongen begint te huilen. Uiteindelijk krijgt hij het advies om wat van de noten los te laten, zodat hij zijn hand weer uit de pot kan trekken. Hebzucht kan een harde leermeester zijn.
Hij kan het
Dominee Watson Jones weet nog hoe hij lang geleden leerde fietsen. Zijn vader liep naast hem, toen de kleine Watson een paar meisjes in het oog kreeg die op een veranda zaten. ‘Ik kan het zelf wel, papa!’ riep hij. Maar dat was niet zo. Te laat realiseerde hij zich dat hij nog niet geleerd had zijn evenwicht te bewaren zonder dat zijn vader hem vasthield. Hij was nog niet zo groot als hij dacht.
Gods speciale schat
Beeld je in dat je in een enorme troonzaal staat. Op de troon zit een groot koning. Om hem heen staan allerlei dienaren die zich op hun netst gedragen. Op de grond bij de voeten van de koning staat een kist. Zo af en toe bukt de koning zich om met zijn handen door de inhoud te gaan. In de kist zitten juwelen, gouden sieraden en edelstenen waar de koning speciaal van houdt. In de kist bewaart hij zijn schat, een verzameling die hem erg blij maakt. Zie je het voor je?
Praten over God
Uit een onderzoek in 2018 kwam het feit naar voren dat mensen in een bepaald deel van de wereld niet graag over God spreken. Slechts zeven procent van de mensen daar zegt dat ze geregeld over geestelijke zaken spreken. Zelfs de christenen daar zijn nauwelijks anders. Slechts dertien procent van de regelmatige kerkbezoekers zegt dat ze ongeveer eens per week een geestelijk gesprek hebben.
De goedkeuring van één
Toen de legendarische componist Guiseppe Verdi een jongeman was, kende hij een sterk verlangen naar goedkeuring dat hem naar het succes dreef. Warren Wiersbe schreef over hem: ‘Toen Verdi in Florence zijn eerste opera uitvoerde, stond de componist zelf in de coulissen en hield hij zijn blik gericht op één enkele man in het publiek. Dat was de grote Rossini. Verdi gaf er niets om of de mensen in de zaal hem toejuichten of uitjouwden; het enige waar hij op uit was, was een goedkeurende glimlach op het gezicht van de meestermusicus.’
De oudere broer
Henri Nouwen schreef eens over een bezoek aan een museum in St. Petersburg, dat hij zich herinnerde. Daar zat hij urenlang na te denken over Rembrandts portret van de ‘verloren zoon’. Terwijl de dag vorderde, veranderde ook het licht mee dat door een raam op het schilderij viel. Dit gaf Nouwen de indruk dat hij met elke verschuiving van het licht een nieuw schilderij zag. Iedere keer werd hem weer iets anders getoond aan de liefde van de vader voor zijn zoon wiens leven kapot was.
Een schitterende last
Ik werd wakker in het pikkedonker. Ik had misschien maar een half uur geslapen, en voelde in mijn hart dat de slaap niet snel zou terugkomen. De man van mijn vriendin lag in het ziekenhuis en had afschuwelijk nieuws gekregen. ‘De kanker is terug, nu in je hersenen en je ruggengraat.’ Met heel mijn wezen leed ik mee met mijn vrienden. Wat een zware last. En toch werd mijn geest verlicht door mijn nachtelijke wake en mijn gebed. Je zou kunnen zeggen dat ik een schitterende last voor hen voelde. Hoe was dat mogelijk?
Vruchtbaar tot het eind
Lenore Dunlop was vierennegentig jaar jong, maar haar geest was nog altijd vlijmscherp. Ze had een prachtige glimlach en een besmettelijke liefde voor Jezus die eraf spatte. Je kon haar geregeld aantreffen tussen de jongeren van onze kerk. Haar aanwezigheid en deelname waren een bron van vreugde en bemoediging voor velen. Lenore was zo kwiek dat we totaal verrast werden toen ze overleed. Als een ware atleet sprintte ze over de eindstreep van haar leven. Ze was nog zo energiek en enthousiast dat ze slechts luttele dagen voor haar heengaan nog een cursus van zestien weken had afgerond die erover ging hoe je de boodschap van Jezus aan de volken van de wereld kunt brengen.
Het ware, diepe verlangen
Een muis met een schrille stem, Reepicheep, is misschien wel de moedigste figuur uit de Kronieken van Narnia. Hij wierp zich in de strijd, zwaaiend met zijn piepkleine zwaard. Hij wees alle angst de deur uit toen hij op de Dawn Treader naar het Duistere Eiland voer. Wat was het geheim van Reepicheeps moed? Dat was zijn verlangen naar het land van Aslan, dat voor hem altijd voorop stond. ‘Dat is waarnaar mijn hart het meest verlangt,’ zie hij. Reepicheep wist wat hij werkelijk wilde, en dat bracht hem uiteindelijk bij zijn koning.
