Woorden die kwetsen
‘Magere lat, magere lat,’ riep een jongen. ‘Tante Sidonia!’, pestte een ander. ‘Schelden doet geen zeer,’ had ik terug kunnen zeggen. Maar zelfs als klein meisje, wist ik al dat het niet waar was. Gedachteloze, onaardige woorden doen wel degelijk pijn, soms zelfs heel erg. Bij mij lieten ze wonden achter waar ik nog heel lang last van had.
Helder communiceren
Tijdens een reis in Azië begaf mijn iPad het opeens, waarop ik al mijn leesmateriaal en allerlei werkdocumenten had staan, het zogenaamde ‘zwarte scherm van de dood’. Ik zocht een computerwinkel op, waar ik tegen nog een ander probleem aanliep. Ik spreek geen Chinees, en de computerdeskundige in de zaak verstond geen Engels. Om dit op te lossen haalde hij een programma op waarin hij in het Chinees kon schrijven, terwijl ik wat hij typte in Engels kon lezen. Omgekeerd werkte het ook: wat ik in het Engels intypte, kon hij in het Chinees lezen. Dankzij dit programma konden we prima met elkaar communiceren, zelfs al spraken we verschillende talen.
Slechts een zigeuner
‘Ach, het is maar een zigeuner,’ fluisterde iemand met opgetrokken neus, toen Rodney Smith naar voren liep om zijn leven aan Jezus te geven, tijdens een kapeldienst in 1877. Niemand had een hoge dunk van de tiener, kind van zigeuners zonder enige opleiding. Maar naar dat soort stemmen luisterde Rodney niet. Hij was er diep van overtuigd dat God een doel met zijn leven had. Hij kocht een Bijbel en een Engels woordenboek en leerde zichzelf lezen en schrijven. Later zei hij eens: ‘De weg naar Jezus loopt niet via Cambridge, Harvard, Yale of de dichters. Het is (. . .) een ouderwetse heuvel genaamd Golgota.’ Tegen de verwachtingen van velen in werd Rodney evangelist in dienst van God, door wie velen in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten tot Jezus kwamen.
De sluier werd verwoest
Door een verkeersongeval was Mary Ann Franco zwaar gewond geraakt. Ze overleefde het, maar kon daarna niets meer zien. ‘Het enige wat ik zag, was duisternis,’ vertelde France. Eenentwintig jaar raakte ze gewond aan haar rug toen ze ten val kwam. Toen ze na een rugoperatie weer bijkwam, had ze haar zicht op wonderbaarlijke wijze teruggekregen. Voor het eerst in meer dan twintig jaar zag Franco het gezicht van haar dochter. De neuroloog vertelde dat er geen enkele wetenschappelijke verklaring te geven was voor het feit dat ze haar gezichtsvermogen terughad. Maar de duisternis die zo definitief leek, maakte plaats voor licht en schoonheid.
God van alle mensen
Peter Furler, de vroegere zanger van de Newsboys, vertelde eens over de uitvoering van ‘He Reigns’ (‘Hij regeert’), een lofprijzingslied van de band. In het lied wordt een levendig beeld geschilderd van de gelovigen van alle volken en stammen die samenkomen om als één God te aanbidden. Furler zei dat hij echt kon voelen dat de Heilige Geest aanwezig was en werkte, wanneer de Newsboys dat lied ten gehore brachten.
Pizzapunten delen
Steve was een dakloze veteraan van tweeënzestig jaar oud die op weg was naar een warmer klimaat, ergens waar je het hele jaar zonder veel problemen buiten kunt slapen. Op een avond had hij zijn met eigen hand gemaakte kunstvoorwerpen uitgestald (waarmee hij een beetje geld probeerde te verdienen), toen een jonge vrouw naar hem toekwam en hem een aantal pizzapunten aanbood. Dankbaar nam Steve ze aan. Even later deelde hij ze met een andere hongerige, dakloze man. Vrijwel direct kwam dezelfde jonge vrouw weer tevoorschijn met nog een doos met pizzapunten. Zo reageerde ze op de vrijgevigheid waarmee Steve deelde wat hij gekregen had.
Abby’s gebed
Toen Abby in de tweede klas van de high school zat, hoorden zij en haar moeder het verhaal van een jongeman die levensgevaarlijk gewond was geraakt bij een vliegtuigongeluk. Bij dat ongeluk waren zijn vader en stiefmoeder omgekomen. Ze kenden de gewonde niet, maar Abby’s moeder zei: ‘Laten we voor hem en zijn familie bidden.’ En dat deden ze.
Kegels omverwerpen
Op de enkel van mijn vriendin Erin zag ik opeens een intrigerende tatoeage zitten: een bowlingbal die kegels omverwerpt. Ze was tot het laten zetten van deze unieke tatoeage geïnspireerd, toen ze het liedje ‘Setting Up te Pins’ van Sara Grove hoorde. De tekst van dat liedje moedigt de luisteraars aan om vreugde te vinden in herhaalde routineklusjes die soms net zo zinloos lijken als het steeds weer neerzetten van bowlingkegels die voortdurend door anderen worden omgegooid.
Mis het niet
‘Mis nooit de kans om je kinderen de maan te laten zien!’ zei ze. Voordat onze midweekse gebedsdienst begon, hadden verschillenden van ons zitten praten over de ‘oogstmaan’ die de avond ervoor te zien was geweest. Het was een prachtige volle maan, die vlak boven de horizon stond. Mevrouw Webb was de oudste van de aanwezigen, met haar grijze haren en haar grote liefde voor Gods schepping. Ze wist dat mijn vrouw en ik op dat moment twee kinderen thuis hadden en wilde ons helpen hen de best mogelijke opvoeding te geven. Mis nooit de kans om je kinderen de maan te laten zien, vooral als ze vol is!
Al s de woestijn bloeit
Zoals de meeste woestijnen kent de Mojave-woestijn de te verwachten zandduinen, gortdroge canyons, mesa’s en bergen. De Amerikaanse bioloog Edmund Jaeger heeft echter waargenomen dat er om de paar jaar zo veel regen valt dat ‘er zoveel planten in bloei staan dat elke decimeter zand of grind onder een deken van bloemen verstopt zit’. Deze natuurlijke bloemenshow in de Mojave is echter geen jaarlijks terugkerend verschijnsel. Onderzoekers hebben aangetoond dat de droge aarde op precies de juiste momenten door buien doordrenkt en door de zon verwarmd moet zijn, wil de woestijn met zo’n overvloed aan kleur bedekt worden.
Een schat vinden
John en Mary wandelden met hun hond over hun land toen ze op een roestig blik stuitten dat door de recente regen gedeeltelijk zichtbaar was geworden. Ze namen het mee naar huis, waar ze het openmaakten. In het blik bleek een verzameling gouden munten te zitten van meer dan een eeuw oud. Het stel ging terug naar de vindplaats, waar ze nog eens zeven blikken opgroeven, die tezamen 1427 munten bevatten. Vervolgens begroeven ze de hele schat weer op een andere plek om hem veilig te bewaren.
Je kunt je ontspannen
Darnell stapte de praktijk van de fysiotherapeut binnen in de wetenschap dat hij veel pijn te verduren zou krijgen. De therapeute strekte en boog zijn arm en hield hem in posities waarin hij al maanden niet was geweest, niet sinds de dag waarop hij gewond raakte. Ze hield de arm een paar seconden in de ene ongemakkelijke positie, waarna ze zei: ‘Oké, je kunt je nu ontspannen.’ Later zei hij: ‘Ik geloof dat ik dat minstens vijftig keer per sessie gehoord heb: “Oké, je kunt je nu ontspannen.”’
