Altijd een kind van God
Tijdens een kerkdienst die ik met mijn ouders bijwoonde, hielden we zoals gebruikelijk elkaars handen vast terwijl we samen hardop het Onze Vader baden. Toen ik daar stond met mijn ene hand in die van mijn moeder en de andere in die van mijn vader, werd ik getroffen door de gedachte dat ik altijd hun dochter zal blijven. Tegenwoordig heb ik al geruime tijd de ‘middelbare leeftijd’ bereikt, maar ik wordt nog steeds wel ‘het kind van Leo en Phyllis’ genoemd. En ik bedacht dat ik niet alleen hun dochter ben, maar ook altijd kind van God zal zijn.
Het lied van de schepping
Door middel van akoestiek zijn astronomen in staat om geluiden en trillingen in de ruimte te observeren en te beluisteren. Ze hebben ontdekt dat een ster niet stil is wanneer hij door de ruimte zijn weg gaat, maar een soort muziek produceert. Net als de geluiden die een bultrugwalvis voortbrengt, kent de resonantie van een ster golflengten of frequenties die door het menselijke oor niet waarneembaar zijn. Toch vormt de muziek die sterren, walvissen en andere schepselen tezamen voortbrengen een prachtige symfonie ter ere van de grootheid van God.
Waarheen ben je op weg?
Wat bepaalt de richting die je leven opgaat? Op een verrassende plek hoorde ik eens een antwoord op die vraag: een trainingscircuit voor motoren. Samen met wat vrienden wilde ik leren motorrijden, daarom besloten we les te nemen. Een deel van de training had te maken met iets dat ‘fixeren op het doel’ genoemd wordt.
De schoonheid van de liefde
De ‘Jarabe Tapatío’, ook wel de ‘Mexicaanse hoedendans’ genoemd, staat in het teken van de romantiek. Tijdens deze snelle dans legt de man zijn sombrero op de grond. Een het eind pakt de vrouw de hoed op en verstoppen ze zich er samen achter om hun liefde met een kus te bezegelen.
Aanbidden met vragen
Of de reis nu lang of kort duurt, als je met een groep reist, vraagt er altijd wel iemand: ‘Zijn we er al?’, of ‘Hoe lang moeten we nog?’ Wie heeft deze eeuwig terugkerende vragen niet gehoord uit de mond van kinderen of ouderen die graag zo snel mogelijk op hun bestemming willen aankomen?
Wat kun je niet missen?
‘Noem eens één ding waar je echt niet zonder kunt?’ vroeg de radiopresentator. Luisteraars belden en gaven allerlei soms interessante antwoorden. Sommigen noemden hun gezin, onder wie een man die herinneringen ophaalde aan zijn overleden vrouw. Anderen vertelden over hun dromen, zoals als musicus hun brood verdienen of moeder woorden. Allemaal hebben we wel dingen, personen, passies, die erg belangrijk voor ons zijn en die we niet kunnen missen.
Meer delen dan alleen het materiële
‘Maar ik wil het niet delen!’, jankte onze jongste terwijl zijn hart brak als hij eraan dacht om van zelfs maar eentje van zijn geliefde LEGO-blokjes afscheid te moeten nemen. Ik rolde met mijn ogen om zijn onvolwassen gedrag, maar laten we eerlijk zijn: dat is een houding die je niet alleen bij jonge kinderen ziet. Hoe vaak is het leven (van mijzelf en vrijwel ieder mens door de geschiedenis heen) niet gestempeld door een hardnekkig verzet tegen gul en vrijwillig aan andere mensen geven?
Een lied in de nacht
Het leven van mijn vader was er een van verlangen. Hij verlangde naar heelheid, terwijl de ziekte van Parkinson steeds meer van zijn geest en lichaam verlamde. Hij verlangde naar rust, maar werd gekweld door het diepe verdriet van zijn depressiviteit. Hij verlangde ernaar geliefd en gekoesterd te worden, maar voelde zich vaak ontzettend alleen.
De zekere basis van onze hoop
Geloofslessen krijg je soms op onverwachte plekken. Dat geldt zeker voor de les die ik leerde van mijn zwarte Labrador-retriever van 110 pond, ‘Beer’. Beers grote metalen waterkom stond in een hoek van de keuken. Als die leeg was, dan blafte hij niet en sloeg hij er niet tegen met zijn poot. In plaats daarvan ging hij er rustig naast liggen wachten. Soms duurde dat een aantal of nog meer, maar Beer had geleerd dat ik uiteindelijk wel altijd de keuken inkwam, hem daar zag liggen en hem gaf wat hij nodig had. Zijn eenvoudige vertrouwen op mij, herinnerde me eraan dat ik meer op God moest vertrouwen.
De noodlottige toestand van rivierkreeften
Toen mijn nicht me vroeg om met haar mee te gaan toen ze op rivierkreeften ging vissen, zei ik enthousiast ‘ja graag’. Met een grijns pakte ik de emmer aan die ze me gaf. ‘Geen deksel?’ vroeg ik.
Jezus is vlak achter je
Mijn dochter had iets meer tijd dan gebruikelijk voor ze op school moest zijn, daarom vroeg ze of we onderweg even bij een fastfoodrestaurant konden stoppen. Ik vond het prima. Toen we de oprit inreden, zei ik: ‘Heb je zin om vanochtend iemand heel blij te maken?’ ‘Ja hoor,’ zei ze.
Oneindige dimensies
Ik lag stil op de met vinyl bedekte mat en hield gehoorzaam mijn adem in terwijl het apparaat zoemde en klikte. Ik kende allerlei mensen die door een MRI-scanner waren heengegaan. Maar voor iemand die zo claustrofobisch is als ik was het nodig me op iets (Iemand) hoger dan mezelf te focussen, om er goed doorheen te komen.