Spiegels en luisteraars
Toen ik mijn hotel in Kampala in Oeganda uitstapte, keek mijn gastvrouw (die me kwam oppikken voor ons seminar) me met een geamuseerde grijns aan. ‘Wat is er zo grappig?’, vroeg ik haar. Ze lachte en zei: ‘Heb je vanochtend je haar gekamd?’ Nu moest ik ook lachen. Ik was inderdaad vergeten mijn haar te kammen. Ik keek in de grote spiegel die in de hal van het hotel hing. Hoe was het mogelijk dat ik dit niet eerder gezien had?
Een prachtig mozaïek
Ik zat in de binnenhof van de Kerk van de Visitatie in Ein Karim bij Jeruzalem en werd overweldigd door de schitterende aanblik van zevenenzestig mozaïeken met de tekst van Lucas 1:46-55 in evenzovele talen. Deze verzen, die traditioneel bekend staan als het Magnificat (van het Latijnse woord voor ‘groot maken’), bevatten Maria’s blijde reactie op de aankondiging dat ze een bijzonder kind zal krijgen, die de Redder van Israël zal zijn.
Een hemels liefdeslied
In 1936 werd het liedje ‘The Glory of Love’ uitgebracht, geschreven door de Amerikaanse songwriter Billy Hill. Al snel zongen mensen in heel het land erover hoe fijn het is om zelfs de kleinste dingen te doen uit liefde voor elkaar. Vijftig jaar later schreef zanger Peter Cetera mee aan een liedje met dezelfde titel. Hierin bezingt hij twee mensen die voor altijd bij elkaar blijven, elkaar door en door kennen en alles voor elkaar doen, en dat alles voor de ‘glorie van de liefde’.
Een speciale kerstboom
Nadat ik de boom met flonkerende lichtjes behangen had, bond ik roze en blauwe strikjes aan de takken. Onze ‘hoop op een baby’-kerstboom noemde ik hem. Mijn man en ik hadden al meer dan vier jaar op een adoptiekindje gewacht, en misschien zou het met Kerst nu zover zijn.
Het geheim van ‘geen geheimen’
Een collega van me gaf toe dat hij weinig met Jezus had. Hij vertelde me over zijn ‘comfortabele, narcistische leventje’, zoals hij het noemde, en hoe hem dat nauwelijks voldoening gaf. ‘Maar het probleem is dit: ik heb wel geprobeerd om een beter mens te zijn, zelfs om anderen te geven, maar het werkt gewoon niet. Het lijkt erop dat ik alles niet kan doen wat ik graag wil, en de dingen blijf doen waar ik juist graag mee wil kappen.’
Verwacht de Messias
De reparateur leek erg jong, te jong eigenlijk om ons probleem op te lossen: een auto die niet wilde starten. ‘Wat een jochie,’ fluisterde Dan, mijn man, me toe. Zijn twijfel aan de kundigheid van de jongeman deed me denken aan het gemopper van de inwoners van Nazareth, die zo hun twijfels over hun plaatsgenoot Jezus hadden.
Van de Heer
Je hoeft er weinig moeite voor te doen om te zien dat het tegenwoordig in is om een tatoeage te laten zetten. Soms is hij zo klein dat hij nauwelijks opvalt. Anderen, van sporters tot acteurs en ‘gewone’ mensen, kiezen ervoor om hele lichaamsdelen met gekleurde afbeeldingen en woorden te bedekken. Het lijkt erop dat deze trend alleen maar toeneemt: de tatoeage als blijvend onderdeel van onze cultuur.
Standvastige liefde
‘Ik hou van je!’ riep mijn vader terwijl ik de deur van de auto dichtgooide en naar school liep. Ik zat in groep 8 en al maandenlang herhaalden we elke ochtend vrijwel hetzelfde ritueel. We kwamen aan bij school. Pap zei: ‘Fijne dag. Ik hou van je!’ en ik zei alleen maar ‘doei’. Niet dat ik boos was of hem opzettelijk negeerde. Ik was gewoon zo met mijn eigen gedachten bezig dat ik nauwelijks merkte dat hij iets zei. Maar aan zijn liefde voor mij deed dat niets af.
Thuis
Laatst is een vriendin van ons, die als makelaar werkte, aan kanker overleden. Toen mijn vrouw en ik herinneringen aan Patsy ophaalden, moest Sue denken aan die keer dat Patsy jaren geleden een man tot geloof in Jezus had geleid die ook een goede vriend van ons geworden is.
Gods verborgen hand
Een vriend van me is door een Amerikaans zendingsechtpaar geadopteerd en opgegroeid in Ghana. Toen het gezin naar de VS terugkeerde, begon hij aan een studie die hij echter niet kon afmaken. Later ging hij bij het leger, dat uiteindelijk zijn studie betaalde en hem over de hele wereld liet reizen. Door dat alles heen was God aan het werk om hem voor een speciale taak klaar te stomen. Tegenwoordig is hij schrijver en uitgever van christelijke literatuur, waarmee hij een internationaal publiek bereikt.
Eenzame Kerst
De meest eenzame Kerst die ik ooit beleefd heb, was in de hut van mijn grootvader in Sakogu, in het noorden van Ghana. Ik was nog maar vijftien, en mijn ouders en broertjes en zusjes bevonden zich zo’n duizend kilometer verderop. De jaren ervoor was ik met Kerst altijd bij hen en bij mijn vrienden in het dorp. Daar werd het Kerstfeest elk jaar groots gevierd. Maar waar ik ditmaal was, was het rustig en eenzaam. Op kerstochtend lag ik in alle vroegte op mijn matje op de grond en moest ik aan een Ghanees liedje denken: Het jaar is voorbij, Kerst is gekomen; de Zoon van God is geboren, vrede en vreugde voor iedereen. Treurend zong ik het steeds weer.
Een helpende hand
Tijdens de koude winters in Idaho, waar wij woonden, hadden onze kinderen veel plezier van de bevroren vijver in onze tuin. Vooral toen ze nog klein waren, was er de uitdaging dat ze moesten leren schaatsen. Uit ervaring wisten ze hoeveel pijn het kan doen om te vallen, dus het was al een hele toer om hen over te halen op het ijs te stappen. Elke keer dat een van hun voeten onder hen vandaan gleed, pakte mijn man of ik hen beet om hen weer overeind te helpen en te leren hun evenwicht te hervinden.
