Zeg me maar na
Toen Rebekka op het podium stond om een conferentie toe te spreken, galmde haar eerste zin via de geluidsinstallatie door de hele zaal. Het was wat ongemakkelijk om haar eigen woorden als echo terug te horen, maar ze moest zich gewoon aan het geluid van de installatie aanpassen en proberen de echo’s van alles wat ze zei te negeren.
Juichen en huilen
Vorig jaar ontmoette ik tijdens een retraite wat oude vriendinnen die ik al heel lang niet meer gezien had. Tijdens deze reünie lachten we veel samen, maar ik moest ook huilen omdat ik besefte hoezeer ik hen gemist had.
Een nieuwe naam
Ze voelde zich een bezorgde moeder, een ‘bangerik’, maar toen haar kind bij een ongeluk gewond raakte, leerde ze hoe ze aan dat label, waarmee ze zichzelf beperkte, kon ontsnappen. Tijdens de herstelperiode van haar kind kwam ze elke week met een paar vriendinnen bij elkaar om te praten en te bidden en God om kracht en genezing te bidden. Gedurende de maanden waarin ze haar angsten en zorgen in gebed omzette, begon het tot haar door te dringen dat ze veranderde. Ze was nu niet langer een bezorgde moeder, maar een strijdende moeder, geen ‘bangerik’ meer, maar een ‘strijder’ in het gebed. Het voelde alsof de Heer zelf haar een nieuwe naam gaf. Wie ze in Christus was, werd verdiept dankzij haar worsteling met een pijn en verdriet waarom ze niet gevraagd had.
Waar het vooral om gaat
Twee mannen zaten bij elkaar om hun zakenreis en de resultaten ervan te bespreken. De ene zei dat hij het de moeite waard had gevonden, omdat hun zakelijke contacten een paar nuttige nieuwe relaties hadden opgeleverd. De andere antwoordde: ‘Relaties zijn prima, maar het gaat er vooral om dat we meer kunnen verkopen.’ Ze hadden duidelijk een verschillende kijk en een verschillende agenda.
Het allerbeste
Buiten loeide een sirene. Binnen zat een klein jochie, die dat geluid voor het eerst hoorde. Toen hij aan zijn moeder vroeg wat het was, vertelde zij dat het bedoeld was om de mensen te waarschuwen dat er een gevaarlijke storm aankwam. Als ze geen dekking zochten, zouden ze door de wervelstorm kunnen omkomen. De jongen zei: ‘Mamma, waarom is dat zo erg? Als we doodgaan, zullen we Jezus toch zien?’
Maak het bekend!
Het was in 1975 dat me iets belangrijks overkwam. Toen het gebeurd was, wilde ik het aan mijn vriend Francis gaan vertellen, met wie ik veel persoonlijke zaken deelde. Ik trof hem nog net thuis aan. Hij stond op het punt om de deur uit te gaan, maar ik hield hem tegen. Uit de blik waarmee hij me aankeek maakte ik op dat hij voelde dat ik hem iets belangrijks te vertellen had. ‘Wat is er?’ vroeg hij. Dus ik antwoordde simpelweg: ‘Gisteren heb ik mijn leven aan Jezus gegeven!’
Heelmaker van wat gebroken is
Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende mijn vader in het Amerikaanse leger in de Stille Zuidzee. In die tijd wees mijn pa elke gedachte aan religie af met de gedachte: ‘Ik heb geen krukken nodig om te lopen.’ Dat bleef zo tot de dag waarop zijn houding tegenover geestelijke zaken voorgoed veranderde. Mijn moeder was in verwachting van haar derde kind, dat elk moment kon komen. Mijn broertje en ik gingen slapen met het opgewonden gevoel dat we elk moment een nieuw broertje of zusjes konden krijgen. Toen ik de volgende morgen opstond, ging ik meteen naar mijn vader toe. ‘En is hij er al? Is het een jongen of een meisje?’ Hij antwoordde: ‘Het was een meisje, maar ze is doodgeboren.’ Samen huilden we om ons verlies.
De pracht van Rome
Dankzij de glorie van het Romeinse Rijk kon de Heer Jezus tegen een weidse achtergrond ter wereld komen. In 27 v.Chr. maakte de eerste keizer van Rome, Augustus, een einde aan 200 jaar van burgeroorlog en begon hij vervallen wijken te vervangen door monumenten tempels, arena’s en overheidsgebouwen. Volgens de Romeinse historicus Plinius de Oudere waren dat ‘de mooiste gebouwen die de wereld ooit aanschouwd had’.
Je leven heeft een doel
Op een stikhete dag zag mijn nicht Vania in West-Texas een vrouw met een bord bij een verkeerslicht staan. Ze dacht dat het om een verzoek om geld of eten zou gaan, maar toen ze dichterbij kwam zag ze tot haar verrassing dat er het volgende op stond:
Kracht voor wie moe is
Op een prachtige zonnige dag liep ik eens in het park terwijl ik me geestelijk helemaal uitgeput voelde. Het was niet zo dat er één bepaald ding was dat me terneerdrukte, alles leek zich wel op te stapelen. Toen ik langs een bankje liep en wilde gaan zitten viel mijn oog op een klein bordje dat erop geschroefd zat ter nagedachtenis van een ‘toegewijde echtgenoot, vader, broer en vriend’. Op dat bordje stond nog wat anders: ‘Maar wie hoopt op de HEER krijgt nieuwe kracht, hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt, maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput’ (Jes. 40:31).
Help, Heer!
Ik was erg blij voor mijn vriendin toen ze vertelde dat ze een kind verwachtte. Samen telden we de dagen af tot het moment waarop ze uitgerekend was. Maar toen de baby tijdens de bevalling een hersenwond opliep, brak dat mijn hart en wist ik niet meer hoe of wat ik moest bidden. Het enige dat ik nog wist was tot wie ik moest bidden: God, onze Vader, die ons altijd hoort als we Hem aanroepen.
Geen eenvoudig verhaal
Als je de wetten van het Oude Testament bekijkt, lijkt het leven behoorlijk eenvoudig. Doe wat God zegt en Hij zal je zegenen. Wees ongehoorzaam en je komt in de problemen. Dat is een heerlijk simpele theologie. Maar is het werkelijk zo eenvoudig?
