Wanneer God ‘nee’ zegt
Toen ik (zoals alle jongemannen in Singapore) op mijn achttiende in dienst moest, bad ik vurig om een plek waar ik het niet te zwaar zou krijgen. Een functie als chauffeur of achter een bureau of zo. Fysiek was ik niet bijzonder sterk, daarom hoopte ik dat ik geen zware militaire training hoefde te ondergaan. Maar toen ik in die tijd een keer voor het slapengaan in mijn bijbeltje las, werd mijn aandacht getrokken door de volgende tekst: ‘Mijn genade is voor u genoeg . . .’ (2 Kor. 12:9 HSV). Ik voelde hoe de moed me in de schoenen zakte. Maar dat was niet nodig, want God had mijn gebed verhoord. Al kreeg ik misschien een lastige aanstelling, Hij zou voor me zorgen.
Opgeruimd staat netjes
Er is een groepje mensen dat sinds 2006 rond Nieuwjaar altijd een bijzondere dag viert. Ze noemen dat de dag van ‘Opgeruimd staat netjes’. In navolging van een Zuid-Amerikaanse traditie schrijft iedereen onprettige, vervelende herinneringen en nare gebeurtenissen van het afgelopen jaar op een stuk papier, dat ze daarna in een afvalverbrander gooien. Anderen slaan met een voorhamer bepaalde voorwerpen kapot, die de slechte dingen van het afgelopen jaar symboliseren.
De hoogste plaats
Mijn man nodigde een vriend van hem mee uit naar de kerk. Na de dienst zei deze: ‘Ik vond de liederen en de sfeer wel fijn, maar ik snap iets niet. Waarom geven jullie Jezus zo’n hoge ereplaats?’ Mijn man legde hem uit dat het christelijk geloof betekent dat je een relatie met Jezus hebt. Zonder Hem zou het christendom een lege huls zijn. Het is om wat Jezus in ons leven doet, dat we bij elkaar komen en Hem eren.
Een dag als alle andere?
In zijn boek Christmas Every Day vertelt de Amerikaanse schrijver William Dean Howells over een meisje dat haar liefste wens vervuld ziet. Een verschrikkelijk jaar lang is het elke dag Kerst. Op de derde dag begint de feestvreugde al af te nemen. Al snel haat iedereen snoep. De kalkoen wordt met uitsterven bedreigd en is niet meer te betalen. Niemand is nog blij met de cadeautjes die hij krijgt; overal stapelen ze zich op. Mensen beginnen boos tegen elkaar uit te vallen.
Wintersneeuw
Elke winter wordt ik wel eens wakker in een verrassend stille, witte wereld waarin de sneeuw zachtjes valt. Heel wat anders dan de het gedonder in het voorjaar, waarmee een fikse bui zich midden in de nacht aankondigt.
Denk erover na
In de jaren waarin Oswald Chambers lesgaf aan het Londense Bible Training College (1911-15), schokte hij zijn studenten geregeld met de dingen die hij tijdens de colleges zei. Een jonge vrouw legde uit dat discussie altijd pas mogelijk was tijdens de eerstvolgende maaltijd, en dat Chambers daarom vaak met vragen en bezwaren geconfronteerd werd. Ze vertelt dat hij vaak slechts glimlachte en zei: ‘Laat het onderwerp nu maar even rusten; het zal je nog wel duidelijk worden.’ Dan spoorde hij de studenten aan om over de vragen na te denken en het aan God over te laten om hun zijn waarheid te openbaren.
In overvloed en aanvechting
In haar boek Duizendmaal dank spoort Ann Voskamp haar lezers aan om elke dag te zoeken naar dingen in hun leven die God voor hen gedaan heeft. Dagelijks noteert ze voorbeelden van Gods overvloedige gulheid in grote en kleine dingen, van de simpele schoonheid van de schuimbubbels in de afwasbak tot de onvergelijkbare redding van zondaars als zijzelf (en wij allemaal). Volgens Ann is dankbaarheid de sleutel om God zelfs in de moeilijkste momenten van het leven te blijven zien.
Hoop als strategie
Als ik dit schrijf, heeft mijn favoriete American footballteam acht wedstrijden achter elkaar verloren. Na elk verlies is het moeilijker om hoop te houden dat dit seizoen nog wat voor het team kan worden. Elke week brengt de coach wel veranderingen aan, maar dat heeft nog niet tot winst geleid. Met mijn collega’s maken we er grappen over dat het verlangen naar een andere uitkomst, daar nog geen garantie van is. ‘Hoop is geen strategie,’ zei ik daarover.
Volg de leider
Drie straaljagers jankten door de lucht boven ons huis. Ze vlogen in zo’n strakke formatie dat het er wel één leek. ‘Wauw,’ zei ik tegen mijn man Dan. ‘Indrukwekkend,’ beaamde hij. We wonen vlakbij een militair vliegveld, en het is niet ongebruikelijk dat er straaljagers overkomen. Toch vraag ik me iedere keer weer af: hoe kan het dat ze zo dicht bij elkaar vliegen, maar nooit de controle kwijtraken? Ik ben erachter gekomen dat één antwoord op de vraag luidt: nederigheid. In het vertrouwen dat de leider precies de juiste richting op gaat met precies de juiste snelheid, geeft de piloot die volgt iedere neiging op om van richting te veranderen of het traject van zijn leider in twijfel te trekken. Zo vliegen ze in formatie en volgt elk de leider zo exact mogelijk. Zo wordt het team sterker.
Een kerstbrief
Ik heb een vriend die elk jaar met Kerst een lange brief aan zijn vrouw schrijft, waarin hij op het afgelopen jaar terugblikt en zijn dromen voor de toekomst beschrijft. Elk jaar schrijft hij dat hij veel van haar houdt en waarom. Ook schrijft hij een brief aan elk van zijn dochters. Deze liefdevolle woorden zijn ieder jaar weer een onvergetelijk kerstcadeau.
Wakker worden en je bent er
Ik koester dierbare herinneringen aan bijeenkomsten van een vriendenkring toen onze jongens nog klein waren. De ouderen praatten tot diep in de nacht terwijl onze moe gespeelde kinderen opgekruld op een bank of stoel lagen te slapen.
Van schande naar eer
Het is weer de tijd van het jaar waarin gezinnen en families bij elkaar komen om samen de feestdagen door te brengen. Sommigen van ons kunnen evenwel opzien tegen de ontmoeting met bepaalde ‘meelevende’ familieleden die je het gevoel kunnen geven dat er iets mis is met je, als je nog alleenstaand bent of geen kinderen hebt.
