Een schat om te delen
In maart 1974 waren Chinese boeren bezig een put te graven, toen ze een verrassende ontdekking deden: begraven onder de droge aarde van Midden-China stond het Terracotta Leger; levensgrote beelden van terracotta die uit de derde eeuw voor Christus stamden. Deze wel heel bijzondere vondst leverde achtduizend soldaten, honderdvijftig cavalerie-paarden en honderddertig strijdwagens met nog eens vijfhonderdtwintig paarden op! Tegenwoordig is dit Terracotta leger een van de populairste toeristische attracties van China, met jaarlijks meer dan een miljoen bezoekers. Deze wonderbaarlijke schat lag eeuwenlang onder de grond verborgen, maar wordt nu met de hele wereld gedeeld.
Lange schaduwen
Een jaar of wat geleden logeerde ik met mijn vrouw in een rustieke bed and breakfast in de afgelegen Yorkshire Dales in Engeland. We waren daar met vier Britse echtparen die we daarvoor niet kenden. Toen we na het avondeten samen koffie dronken in de zitkamer, kwam het gesprek al snel terecht bij de vraag ‘wat doe je voor werk?’ In die tijd werkte ik als voorzitter van het Moody Bible Institute, een bijbelschool in Chicago, maar ik ging ervan uit dat niemand dat kende of wist wie de stichter, D. L. Moody, was. Maar toen ik de naam van de school noemde, reageerden ze tot mijn verrassing meteen met: ‘Van Moody en Sankey . . . die Moody?’ Een van de gasten zei: ‘Thuis hebben we nog een liedbundel van Sankye, en we zingen daar vaak uit, samen rond de piano.’ Ik stond versteld. Het was meer dan 120 jaar geleden dat de evangelist Dwight Moody en zijn muzikant Ira Sankey bijeenkomsten op de Britse eilanden hadden gehouden. En nu bleek dat ze nog niet vergeten waren!
Leven vinden
De woorden van Ravi’s vader raakten hem diep. ‘Je bent een totale mislukking. Je bent een schande voor de familie.’ Vergeleken met zijn getalenteerde broers en zussen, werd Ravi als een waardeloze nietsnut gezien. Hij probeerde als sportman succes te hebben, en dat lukte ook wel, maar toch voelde hij zich nog een loser. Wat moet er van me worden, vroeg hij zich af. Kan ik dan helemaal niets? Is er een manier om uit het leven te stappen, liefst zonder pijn? Dit soort gedachten spookten door zijn hoofd, maar hij praatte er met niemand over. In zijn cultuur deed je dat gewoon niet. Hij had geleerd om ‘je privé verdriet privé te houden, het voor jezelf te houden als je wereld instort’.
Het dal van de zegen
De Franse kunstenaar Henri Matisse vond dat het werk dat hij in de laatste jaren van zijn leven maakte hem het best vertegenwoordigde. In die periode experimenteerde hij met een nieuwe stijl waarbij hij niet met verf werkte, maar met papier grote, kleurige werken maakte. Met die heldere afbeeldingen versierde hij de muren van zijn kamer. Voor hem was dat belangrijk omdat bij hem kanker was vastgesteld en hij vaak in bed moest blijven.
Opgeven om te behouden
Toen ik met mijn Engelse verloofde trouwde en naar het Verenigd Koninkrijk verhuisde, dacht ik dat het misschien een avontuur van vijf jaar in een vreemd land zou worden. Ik had niet kunnen bevroeden dat ik hier bijna twintig jaar later nog zou wonen, of dat ik af en toe het gevoel zou hebben dat ik mijn leven kwijtgeraakt was toen ik van familie en vrienden en alles wat vertrouwd was afscheid nam. En toch, door mijn oude leven op te geven, heb ik een beter leven gevonden.
Sterk worden in de wind
Probeer je eens een wereld zonder wind voor te stellen. Het wateroppervlak van meren zou volkomen kalm zijn. Gevallen bladeren zouden recht naar beneden vallen in plaats van over straat geblazen te worden. Maar wie zou verwachten dat bomen zomaar zouden omvallen als er geen wind was? Toch is dat precies wat er gebeurd is in een grote glazen koepel die midden in de woestijn van Arizona staat. Bomen die in de enorme windloze halve bol genaamd Biosphere 2 geplant waren, groeiden sneller dan normaal, totdat ze opeens onder hun eigen gewicht neerstortten. De onderzoekers die aan het project meewerken wisten uiteindelijk met een verklaring te komen. Die bomen hadden de wind nodig om sterk te worden.
Denk eens terug
Onze zoon heeft zeven jaar met een drugsverslaving geworsteld, en in die periode hebben wij heel wat moeilijke dagen gekend. Terwijl we om zijn herstel baden en erop wachtten, hebben we geleerd met kleine overwinningen blij te zijn. Als er in een tijdsbestek van vierentwintig uur geen nare dingen gebeurden, dan zeiden we tegen elkaar dat het ‘een goede dag’ was. Die uitdrukking hielp ons om eraan te denken onze dankbaarheid jegens God te uiten voor de kleinste dingen waarmee Hij ons hielp.
Niets blijft verborgen
In 2015 zag een publicatie van een internationaal onderzoeksinstituut het licht, waarin gesteld werd dat er wereldwijd 245 miljoen bewakingscamera’s zijn, en dat dit aantal jaarlijks met 15% groeit. Daarnaast slaan miljoenen mensen met een smartphone elke dag allerlei beelden op, van verjaardagsfeestjes tot bankovervallen. Of je de toegenomen veiligheid nu toejuicht of de verminderde privacy betreurt, we leven in een wereld waar overal camera’s zijn.
Samenwerken
Mijn vrouw maakt geweldige stoofschotels. Ze neemt rauw vlees, ongekookte schijfjes zoete aardappel, selderij, champignon, wortel en ui, die ze allemaal in de stoofpan bij elkaar doet. Zes of zeven uur later ruikt het hele huis ernaar, en de eerste hap is altijd verrukkelijk. Ik heb er altijd het meeste aan als ik wacht tot alle ingrediënten in de pan samen tot iets geweldigs gemaakt zijn, dat ze allemaal apart nooit zouden kunnen bereiken.
Willekeurige daden van barmhartigheid
Er wordt wel beweerd dat de Amerikaanse schrijfster Anne Herbert in 1982 op een placemat in een restaurant het volgende zinnetje geschreven heeft: ‘Pleeg willekeurige daden van barmhartigheid en dwaze daden van schoonheid.’ Hoe dat zij, in ieder geval is het een gedachte die in film en literatuur gepopulariseerd is en in Amerika een soort vaste uitdrukking geworden is.
Oud en toch nieuw
In 2014 ontstond er een zinkgat onder het Nationale Corvette Museum in de Amerikaanse staat Kentucky, waardoor acht vintage, onvervangbare Chevrolet Corvette sportwagens opgeslokt werden. De auto’s raakten zwaar beschadigd en sommige konden niet meer gerepareerd worden.
Leg je last neer
Een man in een pick-uptruck kwam op een plattelandsweg een vrouw tegen die een zware vracht droeg. Hij stopte en bood haar een lift aan. Ze vrouw bedankte hem en klom achterin de bak.
